Mieroszów to spokojne miasto, blisko granicy z Czechami. Turyści najczęściej przejeżdżają przez nie, zmierzając w stronę słynnych skalnych miast - Adršpašskoteplickich Skał. Ale sam Mieroszów jest doskonałą bazą wypadową na puściutkie szlaki piesze. I to nie byle jakie, bo gwarantuję, że część z nich zapamiętacie na długo.
Jeśli nie jesteście zmotoryzowani, do Mieroszowa możecie dotrzeć autobusem nr 15 np. z Wałbrzycha. W sezonie letnim kursują także pociągi (Koleje Dolnośląskie) na trasie Wrocław - Adršpach, które zatrzymują się w Mieroszowie.
Dzień, który spędziliśmy w Górach Kamiennych rozpoczął się od niezłej jatki 😉.W zasadzie początek niebieskiego szlaku z Mieroszowa, w kierunku wschodnim, biegnie wzdłuż drogi krajowej nr 35. Ale gdy odbija w prawo w las, nie daje chwili wytchnienia. Od razu, bez najmniejszych skrupułów, prowadzi pioruńsko stromo na pierwsze ze wzniesień - Jatki (658 m n.p.m.).
Podejście na Jatki
Po osiągnięciu wymaganej wysokości, trasa nieco się wypłaszcza. Wędrujemy wąską ścieżką przez trawy. W pobliżu, poza szlakiem, znajduje się startowisko paralotni.
Pomimo połowy sierpnia, na łąkach zauważamy jeszcze naparstnice purpurowe.
Gór Kamiennych wieloplany zostały zaburzone przez mgłę ;)
Tabliczka "szczytowa" (Jatki) znajduje się nieco dalej. Według map jest to już wierzchołek , o wdzięcznej nazwie, Malinówka. Na wypalonej deseczce chyba więc jedynie wysokość się zgadza.
Jatki czy Malinówka?
Za Malinówką szlak odbija w lewo. Skręt ten łatwo przegapić, tym bardziej, że trzeba zejść z szerokiej, bardzo wygodnej drogi. Po ostrym podejściu musimy się znacząco się obniżyć.
Uwagę od początkowego zmęczenia odwraca na moment dziewięćsił rosnący przy szlaku. Do tej pory widziałam te rośliny tylko w Tatrach!
Jeśli podejście na Jatki było wymagające, to co powiecie na Garbatkę? (zerknijcie w profil wysokościowy na dole wpisu 😉) Garbatka wyciska z ust kilka cichutkich, niecenzuralnych słów, wymaga większego skupienia i (ode mnie) minimum trzech kończyn dotykających ziemi . Ale za to właśnie uwielbiam Góry Kamienne! Zaskoczeniem przy podejściu na Garbatkę są też potężne skały, które po deszczu mogą okazać się konkretną przeszkodą.
Autorze i wykonawco tych pięknych tabliczek - dziękuję Ci za nie! Są przepiękne!
Za Garbatką szlak się trochę "uspokaja" i staje się bardziej widokowy.
z lewej strony Włostowa, z prawej, przy linii drzew - Ruprechtický Špičák, a na szlaku tylko nasza trójka :)
Nawet Stożek Wielki postanawia na chwilę wyjść z ukrycia
Na skrzyżowaniu szlaków, wybieramy krótki, znakowany na czarno, który wprowadza nas na szczyt o nazwie Średniak. Na tym niewielkim fragmencie, znajduję wiele interesujących obiektów do sfotografowania.
na rozstaju dróg...
w drodze na Średniak
najmniejsza polska sikora - sosnówka (przy szlaku fruwało ich sporo, ale trudno było je złapać na zdjęciu)
Wierzbówka kiprzyca, czyli roślina, która w sierpniu jest ozdobą Hali Gąsienicowej w Tatrach. Jak widać jej stanowiska można znaleźć także w Sudetach
chrobotek (strzępiasty? tzw. "uszy Shreka")
Stożek Wielki się zasłonił, za to coraz piękniej prezentuje się ze szlaku Włostowa
Na Średniaku wkraczamy na szlak grzbietowy (znakowany na zielono) , który prowadzi wzdłuż granicy polsko-czeskiej. Schodzimy ok. 70 metrów (wysokości) do Przełęczy Sokołowskiej. Ale, żeby nie było nudno, za chwilę mniej więcej tyle samo podejdziemy na Kozi Róg.
Przełęcz Sokołowska
w stronę Gór Stołowych/ kto rozpozna Szczeliniec?
gołąb pocztowy spotkany przy trasie
Kozi Róg
Szlak jest przepięknie pusty, taki jak lubimy!
Mijamy Kozi Róg (785 m n.p.m.) , Kozinę (796 m n.p.m.). Mój wzrok przykuwa w oddali , dość charakterystyczny w tej części Gór Kamiennych (Gór Suchych) , szczyt - Ruprechtický Špičák. Łatwo go rozpoznać dzięki wieży widokowej. Zastanawiam się czy moi kompani będą chcieli na niego wejść.
Ruprechtický Špičák
Ruprechtický Špičák - zbliżenie na wieżę
Póki co, wciąż trzymamy się znaków zielonego szlaku.
Włostowa, Kostrzyna i Suchawa - trio wyciskające podczas wędrówki tym grzbietem siódme poty
Kopica jest kolejnym oznakowanym szczytem na naszej trasie
Jednak udało mi się namówić Mateusza i Macieja na wejście na Ruprechtický Špičák. Mimo, że na szczycie byłam już kilka razy, wciąż lubię tu wracać.
Podejście na Szpiczak z Przełęczy pod Granicznikiem jest dość wymagające i strome. Każdy z nas wytyczył swoją własną najwygodniejszą ścieżkę.
w drodze na Szpiczak
Tuż przed szczytem warto obejrzeć się za siebie. Ponad wydeptaną ścieżką - Waligóra, najwyższy szczyt Gór Kamiennych
Wieża widokowa na Ruprechtickim Špičáku
Wejście na wieżę jest bezpłatne i jeśli znajdziecie w sobie odwagę, by spojrzeć na okolicę z góry - koniecznie to zróbcie! Widoczki są przednie! :)
w stronę Gór Orlickich
W stronę Gór Sowich. Mniej więcej po środku kadru Włodarz, z lewej strony Gomólnik Mały, z prawej - czeski szczyt Slodna
Sudeckie "potwory": od Waligóry (po prawej) przez Suchawę, Kostrzynę, Włostową po Lesistą Wielką
z prawej strony w oddali - długi grzbiet Lesistej Wielkiej, mniej więcej po środku - Garbatka, Karkonoszy tego nie było widać, za to wprawne oko dostrzeże zabudowania Mieroszowa (z lewej strony), skąd idziemy
Z Ruprechtickiego Špičáka wycofujemy się tą samą drogą do Przełęczy pod Granicznikiem. Tu, skręcając w prawo, wybieramy szlak w czarnym kolorze (po ok. 50 metrach skręcamy w lewo), który, omijając Waligórę, towarzyszy nam aż do Andrzejówki.
W Andrzejówce postanawiamy zjeść obiad. Jedzenie jest tu przepyszne. Możemy szczególnie polecić kartacze i placki z sosem grzybowym oraz smażony ser.
Waligóra - widok spod schroniska Andrzejówka
Obiekt doczekał się nawet piw z dedykowaną etykietą (piwo produkowane jest przez Browar Sowie w Bielawie)
Po obfitym posiłku ciężko było nam się ruszyć, ale tylko dzięki sile naszych mięśni mogliśmy wrócić do Mieroszowa. Dłuższą chwilę zajęło nam zlokalizowanie zielonego szlaku w stronę Sokołowska.
na rozwidleniu szlaków (Przełęcz Trzech Dolin) czujemy się obserwowani... przez panią kopciuszek
Po przejściu ok. 500 metrów zielonym szlakiem z Przełęczy Trzech Dolin, zauważamy drogowskaz w stronę Zamku Radosno i skręcamy w stronę żółtego szlaku.
Podejście do ruin Zamku od strony Andrzejówki nie przysparza nam trudności, natomiast zejście w stronę Sokołowska, po deszczowym dniu, okazało się nie tylko strome, ale bardzo śliskie.
Ruiny kamiennego zamku Radosno z drugiej połowy XIII w.
Przy Chatce Marianka łączymy się z zielonym szlakiem i dalej wygodną szeroką drogą zmierzamy w stronę Sokołowska.
Chatka Marianka
Oprócz Chatki Marianka, w pobliżu można odpocząć także w sporej wiacie:
W Sokołowsku powinniśmy być za ok. kwadrans, ale czas ten się wydłuża, ponieważ muszę przyjrzeć się z bliska motylom na łące.
Wkraczamy do Sokołowska i w zasadzie od pierwszych kroków w granicach tej miejscowości można poczuć się wyjątkowo. Wzrok przykuwa tak wiele detali i pięknych zakamarków, że dobrze byłoby mieć oczy dookoła głowy 😉. Sokołowsku na pewno poświęcę na blogu nieco więcej miejsca w osobnym wpisie. Jedno jest pewne, Sokołowsko powoli znów rozkwita!
Turystów przyciągają odbywające się tutaj coraz częściej wydarzenia kulturalne (np. Sanatorium of Sound czy festiwal Hommage) , klimatyczne knajpki, (chociażby "Kawiarenka" serwująca przepyszne bezy!), bogata historia oraz "ślady przeszłości".
Ogródek jednej z knajpek
Wielbiciele kina szukają tu z pewnością pamiątek związanych z wybitnym reżyserem, Krzysztofem Kieślowkim, który mieszkał w Sokołowsku w latach 1951–1960.
Nie lada atrakcją staje się także, otwarte 6.08.22r. Muzeum w Budowie , które pozwala zajrzeć do wnętrz okazałego budynku sanatorium Grunwald.
wejście do Muzeum w Budowie
Z Sokołowska wydostajemy się czerwonym szlakiem. Następnie, za wiaduktem kolejowym, skręcamy w lewo i maszerujemy wzdłuż drogi krajowej nr 35 (jest to dość nieprzyjemny, nieznakowany odcinek, na którym trzeba zachować szczególną ostrożność). Na szczęście, po niespełna 2 km, pojawiają się chodniki. Łączymy się także z niebieskim szlakiem, którym rozpoczynaliśmy rano wędrówkę. Pozostaje nam już tylko dotarcie do naszej bazy noclegowej i odpoczynek przed kolejnym dniem pełnym wrażeń.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz