Wykorzystując pobyt w Głuszycy, gdzie dnia poprzedniego pokonałyśmy z Aliną wymagającą trasę 25 km biegu Waligóra Run Cross, postanowiłyśmy wybrać się na krótki spacer w góry. Pogoda była wyśmienita jak na październikowy jesienny poranek.
Wybór padł na podejście na Przełęcz Marcową. Startujemy w Łomnicy, miejscowości w bliskim sąsiedztwie Głuszycy (tam nocowałyśmy), ale niebieski szlak rozpoczyna się przy stacji kolejowej w Głuszycy. Po krótkiej chwili go namierzamy (w tym miejscu jest połączony ze znakami żółtymi) i wędrujemy najpierw zabudowaniami Głuszycy, poznając jej ciekawe zakamarki. Gdy przetniemy drogę wojewódzką nr 381 (w Głuszycy jest to ul. Grunwaldzka), wędrówka staje się coraz bardziej przyjemna dla oka. Zwykłe płyty chodnikowe i asfalt zastępuje malownicza, brukowana ścieżka.
Dalej jest jeszcze piękniej. Docieramy do Stawów nad Głuszycą. Ich okolica w jesiennej szacie prezentowała się wspaniale!
 |
| focę ;)/ fot. Alina |
Jest tak pięknie, że postanawiamy, by było jeszcze piękniej ;) Otwieramy "piwko piechura", które otrzymałyśmy w pakiecie startowym (przez noc dobrze się schłodziło).
Tu do pięknych jesiennych scenerii, dołączają, w drugim planie, górskie krajobrazy...
Namierzamy tabliczkę informującą nas o tym, że znajdujemy się w Parku Krajobrazowym Gór Sowich. Żegnamy się na jakiś czas z żółtym szlakiem i wędrujemy tylko zgodnie z niebieskimi znakami.
Kawałek dalej zauważamy kolejne dwa stawy, które swoją urodą znów zachwycają.
No to czas trochę się zmęczyć. Im bliżej przełęczy, tym bardziej robi się stromo. Z lekką zadyszką docieramy do naszego celu.
Widoków z przełęczy spektakularnych nie ma, ale i tak jest bardzo przyjemnie.
 |
| Przełęcz Marcowa |
Spoglądamy na zegarki i stwierdzamy, że chyba damy radę podejść jeszcze na Rozdroże pod Moszną (by nie wracać tą samą trasą). Wiem, że żeby zdążyć na pociąg do domu, musimy się sprężyć, więc poganiam nieco Alinę. Chociaż wcale nie chce mi się tak pędzić. Chętnie zostałabym na szlaku o wiele dłużej.
 |
| w dalszą drogę.../ fot. Alina |
To był dobry wybór. Wędrówka jest bardzo przyjemna i miejscami robi się nawet widokowa :)
Po drodze mogłyśmy się wdrapać jeszcze na szczyt Włodarza (z Korony Gór Sowich). Teraz, pisząc ten tekst, bardzo żałuję, że nie spróbowałyśmy. Włodarz położony jest nieco poza szlakiem, ale jestem prawie pewna, w którym miejscu rozpoczynała się na niego dość oczywista ścieżka. Czas nas jednak naglił. Docieramy do Rozdroża pod Moszną. Znajduje się tu węzeł szlaków. Wybieramy tym razem zielone znaki, prowadzące do Kompleksu Soboń. Trochę się bałam, czy ten szlak istnieje, bo na mojej papierowej mapie go nie miałam (to już nie pierwsza taka sytuacja w moim życiu ;) ) Widziałam go wcześniej jedynie na internetowej mapie (mapa-turystyczna.pl)
Trasa biegnie teraz już w dół. Po drodze w lesie mogłyśmy podziwiać stado sarenek (dobrze, że nie dzików! ). Po ok. 20 minutach docieramy do kolejnego rozwidlenia.
Tuż przy szlakowskazach stoją pozostałości budynku wchodzącego w skład Kompleksu Soboń.
Takich pozostałości budynków, ruin, na trasie, którą będziemy schodzić do Głuszycy, zobaczymy jeszcze kilka. Jak zwykle temat sztolni i ich przeznaczenia zmusza mnie do poszukania dodatkowych informacji. Na temat Sobonia jest ich niestety niewiele, ale szukam dalej cierpliwie.
Zmieniamy znaki na żółte i one będą towarzyszyć nam już do końca wędrówki.
W końcu przechodzimy obok bajora. Ciemne, muliste dno nie zachęca nawet do zanudzenia w nim dłoni, jednak musieli się znaleźć amatorzy kąpieli w tym miejscu, skoro przypięto tu nawet taki znak:
 |
| w tle bajoro ;) |
W końcu nasz szlak łączy się (przy "dolnych" stawach nad Głuszycą) z niebieskim. Dalszą trasę już znamy. Wracamy tą samą drogą przez zabudowania Głuszycy po bagaże... Mamy jeszcze kilka chwil, by popodziwiać jesień w górach...
Dystans: ok. 14 km/ czas przejścia bez dłuższych postojów ok. 3:00h
Idąc ze stacji w Głuszycy na pewno kilometrów wyjdzie ok. 3 km mniej.
 |
| profil i mapka / źródło: endomondo.com |
No to gnamy na pociąg! Jesteśmy "na styk". Ale udało się! Czas wracać do domu...
 |
| koniec dobrego/ fot. Alina |
Góry Sowie odwiedziłam chyba ze 20 lat temu i mam straszną ochotę, żeby tam wrócić.
OdpowiedzUsuńCudowna jesień na Twoich zdjęciach:)
Serdecznie pozdrawiam:)